Welkom nieuw lid: Jannie Meijer-Martens

Nieuwe leden versterken onze vereniging. Wat beweegt hen om lid te worden? Jannie Meijer-Martens: ‘Na mijn pensionering heb ik een bedrijf opgezet in rouw- en stervensbegeleiding.’

Jannie Meijer-Martens (70) uit Bergen is zo’n gepensioneerde met een volle agenda. Het blijkt een bewuste keuze van de voormalige manager in de zorg. ‘Ik heb mijn leven lang gewerkt en voelde er niets voor om dat in één keer vaarwel te zeggen. Daar heb ik niet al die kennis voor opgedaan!’ Als doorgewinterde zorgprofessional zet ze haar ervaring daarom in op diverse plekken.

Geen wapens

Toch twijfelt ze even of ze wel een geschikte kandidaat is voor deze rubriek. ‘Waar heb ik ja tegen gezegd’, begint ze ons gesprek, ‘ik weet niet of je veel aan me hebt!’ Aan haar lidmaatschap van de BPP gingen namelijk geen uitgebreide overwegingen vooraf. BPP-bestuurslid Rob van Vredendaal heeft de BPP als ‘hele goede organisatie’ bij haar geïntroduceerd en haar simpelweg voorgesteld om lid te worden.

‘Natuurlijk deed ik dat. Voor maar 11 euro per jaar, makkelijk zat.’ Ze vervolgt: ‘Wat ik vooral belangrijk vind in de belangenbehartiging? Dat het pensioenfonds duurzaam en eerlijk belegt. Ik zou het heel erg vinden als er geïnvesteerd wordt in munitie en wapens.’

Zo blijf je scherp

Ze heeft een loopbaan met veel verschillende werkplekken achter de rug. Een bewuste keuze: ‘Wil je scherp blijven, dan moet je niet vastroesten in een organisatie. Dat heb ik als leidinggevende ook altijd tegen mijn medewerkers gezegd. Als ze vijf jaar in dienst waren, ging ik in gesprek: wat wil je nog graag bereiken binnen deze organisatie? Of wil je je vleugels uitslaan?’

Zelf begon ze op haar zeventiende aan de vooropleiding tot verpleegkundige, op een internaat in het Diaconessenhuis in Groningen. Daar haalde ze ook haar kinderaantekening. Vervolgens ging ze in Delft aan de slag op de kinderafdeling, waar ze in leidinggevende functies is gerold. Waarna ze is uitgevlogen naar andere ziekenhuizen, onder andere in Alkmaar en het Antonie van Leeuwenhoek in Amsterdam.

Niet eng

‘Ik vind het heel leuk om in een organisatie te kijken waar het beter kan’, kijkt ze terug. ‘Daarbij heb ik altijd voor ogen gehad: wat is goed voor de patiënt? Natuurlijk, ook de verpleegkundige en arts moeten het goed hebben. Maar waar het om draait is dat we goede zorg verlenen. Daar heb ik me met liefde hard voor gemaakt.’

Ze vertelt spontaan waarom ze in de zorg is beland. ‘Ik heb jong mijn moeder verloren, zij is verongelukt toen ik vier jaar was. Mijn vader lag toen in coma in het ziekenhuis. Hij zat vast aan allerlei slangen en draden, zijn been in een tractie met gewichten…ik zie hem nog liggen. Gek genoeg vond ik dat niet eng, maar juist erg interessant. Thuis speelde ik het na met poppen. Voor mij is het dus nooit een vraag geweest wat ik ging doen!’

In liefde loslaten

Ze zet zich nog altijd in voor verbetering van de zorg, nu als voorzitter van de cliëntenraad van een revalidatiecentrum voor ouderen. Verder richtte ze na haar pensionering samen met een vriendin een eigen bedrijf op in rouw- en stervensbegeleiding: Ondersteunend bij verlies. ‘Als kind en tijdens mijn werk kwam ik veel in aanraking met de dood. Ik merk dat mensen het vaak angstig vinden als een naaste gaat overlijden.’

Ze licht toe: ‘Ze zijn bijvoorbeeld bang dat iemand zal stikken of veel pijn zal lijden. Dan is het aan mij om in mijn kracht te blijven. Ik vertel hoe het einde van een leven eruit kan zien, dat de ademhaling langzaam stopt. Ook geef ik mee hoe je er voor iemand kunt zijn in de laatste fase. Dat is zo belangrijk, zowel voor de familie als de stervende zelf. Zoals psychiater Dirk De Wachter zegt: “In liefde ontvangen worden en in liefde het leven loslaten, is het mooiste wat je kan overkomen.”’

Actief in Kenia

Zij is ook actief bij het Fonds voor verpleegkundigen, dat oud-verpleegkundigen financieel bijstaat die geen pensioen of WAO-uitkering ontvangen. ‘Als zij in de knel komen bij de aankoop van een elektrische fiets of koelkast, kunnen ze bij ons een aanvraag doen. Ook ondersteunt het fonds de opleiding tot verpleegkundige voor kansarme meisjes in ontwikkelingslanden.’

We komen al aan het eind van het gesprek, als blijkt dat Jannie in 2006 zelf een gezondheidspost heeft opgezet in een sloppenwijk in Kenia. Met verschillende initiatieven om met name kinderen te op weg te helpen naar een betere toekomst. ‘Je ziet, ik doe genoeg. Mijn belangrijkste motivatie is om op te komen voor de kwetsbaren in de samenleving.’

Hoe meer leden, hoe meer invloed

Nieuwe leden geven aan blij te zijn met een belangenvereniging als de BPP. Helaas zijn wij nog niet bij iedereen bekend. Als u hoort dat iemand pensioen ontvangt van PFZW, nodig hem of haar dan uit om ook lid te worden van de BPP!